de Chinese Muur

Jetlag ! we hebben een aantal keren geprobeerd uit te leggen wat dat is en wat dat met je doet, maar snappen doe je het pas als je het aan den lijve ondervindt. Om een uur of twee vannacht meldden Rosa-Li en Xiao dat ze dorst hadden en even op de i-pad wilden spelen omdat ze wel klaar waren met slapen. Dat dachten wij dus niet ! Beetje water gedronken, licht uit en rustig blijven liggen tot je weer in slaap valt. Gelukkig lukte dat, en wel zo goed dat we vanmorgen om kwart over zeven bijna niet wakker te krijgen waren. Raar fenomeen, maar hopelijk nu over.

Na het ontbijt, waarvoor we ons op ’t laatst toch nog een beetje moesten haasten, stond meneer Chang op ons te wachten. Zijn Engels was niet best, maar de bedoeling was hem vooraf goed duidelijk gemaakt, de Buitenhekken wilden vandaag naar de muur. Deze keer naar de muur bij Mutianyu. Bijna twee uur rijden vanuit het centrum, maar de moeite van de reis waard. Nadat we Beijing verlaten hadden kwamen we over wat bij ons provinciale wegen zouden zijn door een indrukwekkend land- en tuinbouw gebied. Een kant van China die wij nog niet eerder zo gezien hebben. Beweerden de kinderen eerst nog dat de Chinezen voor alles wel een apparaat met motor(tje) uitvinden, op een bepaald moment reden we langs enorme akkers waar tientallen mensen op aan ’t werk waren. Met schoffel, hark en schep – pure man/vrouwkracht, niks gemotoriseerde hulpmiddelen. Boomkwekerijen, kersengaarden, groentekwekerijen, we passeerden van alles. Op de weg zelf was ook van alles te zien. Op de snelweg hadden we al een man in pak met rugzak zien wandelen, als er een afzetting is vanwege werkzaamheden slinger je gewoon tussen de pilonnen door en ga je op het afgezette stuk rijden – daar staat immers geen file – en o ja, we hebben een prachtig verkeersbord gezien: een auto waaruit de nek en kop van een giraffe staken – met een rood kruis door de nek. Geweldige manier om te vertellen dat het niet veilig is je auto torenhoog op te laden.

Bij Mutianyu is een soort bezoekerscentrum gebouwd. Parkeren in de ondergrondse parkeergarage, boven een mooie hal met filmzaal (die we overgeslagen hebben in verband met onze gebrekkige kennis van het Chinees). Van meneer Chang moesten we eerst persé hier van de toiletten gebruik maken. De ‘potty toilet’ was defect, als je geïnteresseerd bent moet je Rosa-Li zelf maar eens vragen naar haar mening over de hurktoiletten (en bedenk dan: deze was schoon !).
Enfin, meneer Chang ging kaartjes voor ons regelen – gelukkig maar, want zonder zijn hulp was het ons nooit gelukt om kaartjes voor de rodelbaan te kopen. De dame van de kassa vond Xiao te klein en te jong, ze twijfelde zelfs of de stoeltjeslift wel handig zou zijn. Wij maar stellig beweren dat Xiao al eerder ge-stoeltjeslift en ge-rodeld had, waar meneer Chang niets van begreep maar wel doorhad dat wij dit allemaal zelf heel graag wilden, en dus zette hij namens ons de kassadame onder druk. Nadat Xiao bewezen had dat hij groter dan 1.20m was (lang leve de dikke zolen van zijn schoenen, die zorgden ervoor dat hij nét boven de balie uitstak toen hij daar ter controle tegenaan moest gaan staan) mochten we de kaartjes kopen.

Eerst met een busje naar de entree van de muur, vervolgens dus met de stoeltjeslift omhoog, en daarna hebben we een paar uur geklauterd en geklommen. Sommige stukken waren vals plat (maar wel scheef) en andere hartstikke steil. Omdat het vanmorgen nog zonnig was hadden we op een paar wachttorens een prachtig uitzicht. Aan het eind van de morgen kwam er steeds meer bewolking, en toen zijn we met de rodelbaan naar beneden gegaan. Rosa-Li wilde best nog een keer, maar dat zat er vandaag niet in. Eerst wat gegeten en koffie gedronken, toen weer met de bus naar het bezoekerscentrum, en na een bezoek aan het (deze keer: invaliden-)toilet meneer Chang weer opgezocht om ons naar het hotel terug te rijden.

Op de terugweg dacht meneer Chang een route te nemen die de vaart erin zou houden, maar we kwamen toch in de middagspits terecht. Gelukkig voor ons konden we daardoor veel van het straatleven in ons opnemen. Oude opa’s die met hun boodschappen rustig tegen het verkeer op een vijfbaansweg inrijden, allerlei vormen van vervoer op 2, 3 of 4 wielen, al dan niet meer dan manshoog bepakt met dozen en zakken, de school die uitging waardoor een lange rij schoolbussen voor veel frustratie bij de andere weggebruikers zorgt, een meneer die in pyama en op schoenen boodschappen doet, je kijkt hier onderweg je ogen uit !

Na een uurtje rust in het hotel en enige frustratie vanwege het niet aan de praat krijgen van waarbenjij.nu (en ik heb toch vooraf écht van hun helpdesk gemaild gekregen dat ze uit China nog nooit problemen hadden gehoord) uit eten in foodstreet. Langs een lange straat staan allemaal kleine kookeenheden waar je aan kunt wijzen wat je wilt eten. Ter plekke klaargemaakt en op straat opeten. Het meeste eten is dan ook aan spiezen geregen. We hebben allerlei soorten vlees en vis gezien, maar ook (we vermoeden) organen waar we de oorsprong nooit van zullen raden. Ook best veel fruitspiezen trouwens, vers of gekaramelliseerd, en dumplings en noodles. Vanavond hebben we ‘gewoon’ zittend in een restaurant gegeten maar we zijn vast van plan een keer op straat te gaan eten.

Na het eten nog even de winkelstraat bij ons om de hoek verkend, maar als we daarover gaan vertellen wordt dit wel een heel lang verhaal. Bewaren we voor een andere keer.

Groeten uit Beijing !

Coby, André, Rosa-Li en XiaoDou