Changzhou SWI

Vannacht regende het in Changzhou, en vanmorgen ook nog jammer genoeg. Geen hoosbuien, maar wel voldoende om snel lekker nat te worden als je even buiten was.

Om tien uur werden we opgehaald om naar het Changzhou Social Welfare Institute gebracht te worden, waar we om half elf een afspraak met meneer Wu hadden. Het verkeer zat mee, dus waren we een minuut of tien te vroeg. Het tehuis waar wij waren is niet de plek waar Rosa-Li heeft gewoond. Toen wij in 2006 in China waren konden we daar niet naar toe omdat het oud (en niet representabel) was en op de nominatie stond gesloopt te worden. Uiteindelijk heeft het nog een paar jaar geduurd voordat er een nieuwe plek gevonden was, sinds vijf jaar is het tehuis op de huidige locatie gehuisvest. Rosa-Li wist dit, en ook dat er een aantal van haar verzorgsters inmiddels met pensioen waren. Zo ook haar ‘oma’, een oudere dame die als vrijwilligster in het tehuis werkzaam was met de baby’s en peuters. Met haar had Rosa-Li een speciale band, en gelukkig wisten we tevoren dat zij niet aanwezig mocht zijn – zij die met pensioen zijn gegaan mogen niet meer terugkomen, zelfs niet voor dit soort in onze ogen belangrijke ontmoetingen. Als we vandaag pas hadden gehoord dat zij niet aanwezig zou zijn zou dat wel een hele lelijke tegenvaller voor Rosa-Li zijn geweest, nu was zij tenminste voorbereid.
Mr Wu en Mrs Ping gaven ons een rondleiding door het gebouw, uiteraard met de hulp van onze gids en tolk. Ondanks vele jaren ervaring met buitenlandse contacten (einde van dit jaar gaat hij met pensioen) spreekt Mr Wu nog steeds geen woord Engels – dat is lastig. Het gebouw zelf is in Westerse ogen koud, lange betegelde gangen en slechts hier en daar een versiering. Aan zowel de voorkant als de achterkant van het gebouw zagen we wel speelgelegenheid en één deel van de gang stond vol met buitenspeelgoed – maar ja, vandaag regen dus….. Via de schoollokalen voor de kleintjes (groep 1 en 2 zeg maar) kwamen we bij het huiswerklokaal voor de grotere kinderen, en vandaar langs de kantoren van de onderwijzers en de medische staf. Half the Sky sponsorde vroeger het oma-project, nu doet het SWI dat zelf, en hierdoor is er nog steeds een groot speellokaal voor de allerkleinsten met zachte matten op de vloer, glijbaantjes, schommels etc etc. Op weg naar de plek waar we zouden gaan eten kwamen we langs de slaaplokalen van de baby’s en peuters. Afspraken als de onze blijken altijd rond half elf te zijn, zodat de grote kinderen naar school zijn en de baby’s en peuters een dutje doen. Vandaag sliepen ze nog lang niet allemaal, en dus konden we in de slaapkamers kijken (maar geen foto’s maken). Rosa-Li en Xiao waren helemaal onder de indruk, hier hadden ze zich geen voorstelling van gemaakt. Gelukkig waren er een paar stouterds bij die naar hen gingen zwaaien, dat brak de spanning een beetje. De verzorgsters van de baby’s en peuters kwamen allemaal naar Rosa-Li en Xiao kijken, ooh’s en aaah’s te over. Helaas voor Rosa-Li was er geen bekende voor haar bij.
Voor de lunch heeft Rosa-Li haar fotoboek overhandigd, en ook dat van WeiYan. Mr Wu en Mrs Ping bekeken het geïnteresseerd. Rosa-Li kreeg vervolgens een aandenken van het tehuis, waarna het weer de beurt aan Rosa-Li en Xiao was om voor Sinterklaas te spelen en het meegebrachte speelgoed voor de kinderen te overhandigen. ’t Is niet-Chinees om emoties te tonen, maar onze indruk was dat ze alles erg op prijs stelden.
Tijdens de lunch was er gelegenheid tot het stellen van vragen van beide kanten. Wij wilden graag het politierapport ontvangen, maar dat blijkt er niet te zijn (????) en we hadden wat medische vragen. Die laatste zijn keurig beantwoord, daar zijn we erg blij mee. Rosa-Li was vooral geïnteresseerd in de dag tot dag routine van de kinderen in het algemeen, en had wat specifieke vragen over haar baby- en peutertijd in het tehuis. Mrs Ping had antwoord op alle vragen. Rosa-Li beantwoordde ook een aantal vragen over in welke klas ze zit en hoe het gaat op school én ook over haar eetlust. Dat laatste lijkt verbazend, maar haar rapportje van destijds staat vol met opmerkingen over haar gebrek daaraan en één van de eerste dingen die Mrs Ping zei toen we haar ontmoetten was: je bent niets veranderd maar wél heel veel gegroeid.
Na de lunch vertrokken we richting de plaats waar het oude tehuis heeft gestaan. In de regen hebben we een beetje rondgekeken. Rosa-Li verzuchtte dat het wel heel vreemd voelde hier nu te staan.

Ieder op onze eigen manier waren we onder de indruk van de ochtend, en omdat het nog steeds regende besloten we terug te gaan naar ons hotel. We hebben op onze kamer de indrukken laten bezinken en een beetje gerust. Aan het einde van de middag zijn de drie waterratten lekker gaan zwemmen. Morgen gaan we een sightseeing doen, hopelijk is het dan droog.


Groeten uit Changzhou, Jiangsu Province, China !